Toplumlar, sadece bireylerin bir arada yaşamasıyla meydana gelen sosyolojik olgular değildir. Çünkü söz konusu bir araya gelme hâlinin temelinde, ilk bakışta görülmesi ve analiz edilmesi pek de kolay olmayan bazı soyut bağlar vardır. Bu soyut bağlar; inançlar, düşünce sistemleri ve üretilen ortak anlamlarla örülüdür. Bunlar, toplumsallığın hem kurucusu hem de taşıyıcısı olma işlevini görür. Ancak anlamın sabit olmadığı, çoğu zaman gözden kaçırılan bir gerçektir. Anlamlar, genel kanının aksine, zaman içinde aşınarak başkalaşır. Kolektif bakış açısı ve alışkanlıklar değiştikçe, kitlelerin buluştuğu ortak mana ve semboller de yeniden şekillenir.
Her nesil, kendinden öncekilerin bıraktığı anlam katmanları üzerine doğar. Bu mirasın dışına çıkabilmek elbette pek kolay değildir. Ancak bahse konu katmanlar da zaman içinde sorgulanarak terk edilebilir. Örneğin belli bir dönem için “anormal” kabul edilen bazı davranış kalıpları daha sonra “normal” olarak görülmeye başlanabilir. Bu değişim ve dönüşümler kimi zaman ani kırılmalarla, bazense yavaş ve sessiz gerçekleşir.
Toplumsal anlamın akışkan doğası bizlere değişimin hem kaçınılmaz hem de gerekli olduğunu gösterir. Fakat bu değişim keyfî değil, tarihsel, kültürel ve toplumsal koşulların içinden yükselmelidir. Yani insanların karşılaştığı yeni sorunlara yeni çözümler getirmelidir.
İnanç ve düşünceler ile yoğrulan kolektif mananın kendisini oluşturan unsurlardan herhangi birinin değişmesi durumunda az ya da çok dönüşeceği aşikârdır. Çünkü toplumlar da onları meydana getiren olgular da durağan değildir. Yer yer hızlı yer yerse yavaş hareket ederler. Ama mutlaka hareket hâlindedirler. Bu da anlamın her daim bir inşa durumunda olduğunun göstergesidir.