Türkiye’de yüzyıllardır sürdürülen dericilik mesleği, modern sanayi üretimi ve değişen tüketim alışkanlıkları nedeniyle kaybolmaya yüz tutmuş meslekler arasına girdi. Bir zamanlar hayatın vazgeçilmez ihtiyaçlarını karşılayan dericilik, günümüzde sadece belirli bölgelerde ve sınırlı sayıda usta tarafından sürdürülüyor.
Dericilik, hayvan derilerinin tabaklanarak günlük yaşamda kullanılan ayakkabı, çanta, kemer, eyer, ceket ve cüzdan gibi ürünlere dönüştürülmesini kapsıyor.
Türk kültüründe önemli bir yere sahip olan dericilik, özellikle Anadolu’nun birçok şehrinde hem geçim kaynağı olmuş hem de geleneksel sanatların yaşatılmasına katkı sağlamıştı.
Sanayi ve Sentetik Ürünler Darbe Vurdu
Ustalar, son yıllarda dericiliğin hızla gerilediğini belirtiyor. Bunun en büyük nedenleri arasında sanayi tipi üretim, ucuz ve kolay ulaşılabilen sentetik ürünler ile çevresel kısıtlamalar yer alıyor. Geleneksel dericiliğin ağır işçilik gerektirmesi ve genç nesillerin bu mesleğe ilgi göstermemesi de dericilerin sayısını giderek azaltıyor.
Anadolu’da Hâlâ Yaşatılıyor
Her ne kadar zor günler geçirse de Türkiye’nin bazı şehirlerinde dericilik geleneği hâlâ ayakta kalmaya çalışmaktadır. Uşak, Bolu, Afyon, Gaziantep ve İstanbul’un bazı semtlerinde deri işçiliği yapan ustalar, hem yerli halkın ihtiyacını karşılıyor hem de turistik ürünler üretmektedir. El emeğiyle hazırlanan deri çanta, kemer ve cüzdanlar, hâlâ meraklıları tarafından büyük ilgi görülür.
Kültürel Miras Olarak Korunması Önem Kazanıyor
Uzmanlara göre dericilik, sadece ekonomik değil aynı zamanda kültürel bir değer taşımaktadır. Geleneksel tabaklama ve işleme tekniklerinin unutulmaması için dericiliğin somut olmayan kültürel miras kapsamında korunması gerektiği ifade edilmektedir.
