Karmaşık iletişim ağları ile örülmüş yeni zamanlarda gazetecilerin hakikatin izini sürme çabası giderek zorlaşıyor. Etik ilkelere bağlı bir gazeteci, sadece bilgi akışını yakalamakla kalmamalı. Bunun yanı sıra söz konusu akışın toplumsal etkilerini, iktidar mücadelelerini ve mesleğe ilişkin değerleri de dikkate almalıdır. İyi bir gazeteci, bu ince çizgiler arasında mekik dokumak suretiyle gerçekliğin inşasına hizmet etmelidir. Bahse konu uğraşın hiç de kolay olmadığı ve çelik gibi bir irade gerektirdiği aşikâr. Fakat yine de tüm bunlardan gazeteciliğin bir tür “kahramanlık” olarak görülmesi gerektiği neticesine varılmamalıdır. Burada kıymetli görülmesi gereken tek tek isimler değil, meslek ilkeleridir.
Var olmanın bir ön koşulu hâline getirilen görünürlük yaygarasıyla bastırılmaya çalışılan hakikatin erozyona uğratıldığı, gerçeğin yerini yalanın iktidarına bıraktığı günümüz koşullarında elbette habercilik ilkelerine sadık kalmak pek de kolay değil. Fakat tüm güçlüklere rağmen tam da böyle atmosferlerde yazma eyleminin bireysel ve toplumsal bir vicdan meselesi olduğu hususu unutulmamalıdır. Çünkü ancak bu bilinçle biraz olsun haberciliği algı operasyonlarının bir aparatı olmaktan kurtarmak mümkün olabilir. Aksi takdirde, hakikati susturmak için artık sansüre dahi gerek duyulmayan; bunun yerine yalnızca dikkat dağıtıcı içerik bombardımanı tekniğine başvurulan bir ortamda, kamu yararını gözeten bir habercilik faaliyetinden söz etmek pek de mümkün olmaz.
Yukarıda anlatılanlardan da kolaylıkla idrak edileceği üzere gazetecilik salt içerik üreticiliği olarak kabul edilmemelidir. Bilhassa sosyal medya platformlarında kendini haberci sanan kişilerin aksine, gerçek bir gazeteci yazdıklarından ve söylediklerinden sorumludur. Herkesten önce kendi vicdanına hesap vermekle yükümlüdür. Takipçi ve beğeni sayısı kaygısıyla şöhret meraklısı hâline gelmiş içerik üreticilerinin(!) mesajlarına her zaman şüpheyle yaklaşmanızı salık veririm.