Çocukluk ve ergenlik döneminde sıkça görülen tırnak yeme davranışı, bir veya birden fazla tırnağı dişlerle ısırarak koparmak olarak tanımlanır ve tırnakları ve çevresindeki dokuları zedeleyici bir etkiye sahiptir. Bu alışkanlık genellikle 4-8 yaş aralığında başlar. Çocukların yaklaşık %50'sinde bu davranış görülürken, erken çocukluk döneminde kız çocuklarında daha yaygınken, yaş ilerledikçe erkek çocuklarda artış gösterir. Tırnak yeme alışkanlığına sahip çocukların çoğu ergenliğin sonlarına doğru bu davranışı terk ederler.
Tırnak yeme alışkanlığının nedenleri arasında ilk olarak aile genetiği öne çıkar. Tırnak yiyen çocuklarla yapılan araştırmalarda, ebeveynlerinden birinin ya da her ikisinin de çocukken tırnak yediği gözlemlenmiştir. Tırnak yiyen çocukların çoğunluğu hareketli, çabuk sinirlenebilen ve kaygılı bireylerdir ve bu davranış, çocukta stres ve kaygıyı azaltıcı bir rahatlama yöntemi olabilir.
Tırnak yeme, bazen bakım verenle zıtlaşma amacıyla da ortaya çıkabilir. Çevresine istek ve duygularını ifade edemeyen veya bakım verenlerinden tepki alamayan çocuk, dikkat çekmek amacıyla tırnak yiyebilir. Çocuk için önemli olan, duygularını çevresine iletmek, olumsuz bile olsa bir tepki almak ve varlığını hissettirmektir. Psikolojik etkilenmeler bazen tırnak yeme şeklinde kendini gösterebilir. Ev içi gerginliklerin artması, uyku sorunları, okulda başarısızlık ve içe kapanıklık tırnak yeme davranışını tetikleyebilir. Ayrıca, aile, okul veya arkadaş çevresinde tırnak yiyen birini gören çocuk, bu davranışı taklit edebilir.
Tırnak yeme, genellikle güvensizlik belirtisi olarak kabul edilir ve çevredeki olumsuz koşullar arttıkça daha sık görülür. Otoriter ve baskıcı aile yapısı, aile içi iletişim sorunları, geçimsizlikler, çocuğun sürekli azar işitmesi, yetersiz ilgi ve sevgi, bu davranışın başlıca risk faktörleridir. Çocuğun yaşadığı engellenme, saldırganlık, öfke, üzüntü, kaygı, korku, değersizlik ve güvensizlik duyguları da tırnak yeme davranışını tetikleyebilir.
