Tiyatro sahnesinde bir oyuncunun başarısı yalnızca ezberlediği repliklerle sınırlı değildir. Seyirciyi etkilemenin en güçlü yolu, duyguları sözlerin ötesine taşıyabilmekten geçer. Bu noktada, beden dili ve ses kullanımı tiyatro sanatının en temel unsurları olarak öne çıkar.
Tiyatro sanatçısı Bilge Güzel, sahnede etkin iletişimin yalnızca kelimelerle kurulmadığını vurgulayarak bu konuda önemli açıklamalarda bulundu.
“Oyuncu, Bedenini Bir Enstrüman Gibi Tanımalı”
Tiyatronun yalnızca bir metnin canlandırılması değil, aynı zamanda duygunun, düşüncenin ve hareketin bir bütün halinde seyirciye aktarılması olduğunun altını çizen Bilge Güzel, “Sahne üzerinde inandırıcılığı sağlayan şey, oyuncunun yalnızca doğru replikleri söylemesi değildir. O repliklerin altındaki duyguyu doğru ses tonu, jest ve mimiklerle seyirciye aktarabilmesidir” diyerek oyuncuların kendi bedenlerini tanımasının performansın kalitesini belirlediğini ifade etti.
Bilge Güzel, beden dilinin seyirciyle kurulan ilk bağ olduğunu vurgulayarak, oyuncunun sahnede yaptığı her hareketin anlam taşıdığını dile getirdi. Oyuncunun varlığını güçlendirebilmesi için bedenini özgür bırakması ve duygularını yalnızca sözlerle değil, fiziksel ifadeleriyle de sahneye yansıtması gerektiğini belirtti.
Ses, Karakterin Duygusal Derinliğini Ortaya Koyar
Tiyatro sanatında sesin de en az beden dili kadar önemli olduğunu belirten Bilge Güzel, sesin bir karakterin kimliğini yansıttığını vurgulayarak, “Bir karakterin öfkesi, sevgisi ya da kırgınlığı, kelimelerin ötesinde sesin titreşiminde saklıdır. Oyuncu sesini doğru kullanmayı bildiğinde, seyirciyle duygusal bağ kurması çok daha kolay olur” sözleriyle ses eğitiminin oyunculukta kritik bir yer tuttuğunu dile getirdi.
Eğitim ve Disiplin, Oyuncunun En Güçlü Dayanağı
Bilge Güzel, tiyatroda beden dili ve ses eğitiminin, oyunculuk eğitiminin ayrılmaz bir parçası olduğunu belirterek bu alanlarda yapılan çalışmaların oyuncuya sahnede özgürlük kazandırdığını söyledi. Ayrıca Güzel, “Bedenini tanıyan bir oyuncu sahnede kısıtlanmaz. Sesine hâkim olan bir oyuncu ise her karakterin iç dünyasına kolaylıkla girebilir” diyerek bu iki unsurun birleşiminin tiyatronun özünü oluşturduğunu ifade etti.